Kadın Özel Sayısı

Yazarlar

kapak

Cemil Kavukçu Dosyası

kapak

Pandeminin son bulmadığı; “Aşı olun.” “Maske takın” çağrılarının çaresizce havada asılı kaldığı bir günden yazıyorum. Bilimin ilerleyişinin, cehalet karşısında çaresiz kalışını şaşkınlıkla izliyor; ateşinin düştüğü yeri yaktığı ölümleri, skor bekler gibi bekliyoruz her akşam.

Ş.Nezih Kuleyin- Sevgili Bulut Yazar Dergisi okurları bu haftaki konuğumuz Serdar Koç, kendisiyle yaptığımız söyleşiden memnun kalmanız dileğiyle. Önce sevgili arkadaşımızın özgeçmişini vermek istiyoruz.

“Kimseye etmem şikayet ağlarım ben hâlime/ Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime/ Perdey-i zulmet çekilmiş korkarım ikbalime/ Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime”/

Nazım Hikmet sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin? Diye sormuştu ya, eğer bunu bana sormuş olsaydı hemen yapabilirdim. Oturup Nebahat Ablamın ve sarı renkli vosvos arabasının resmini çiziktirmeye başlardım

Başımdaki ağrıyla  doğruldum kanepede.

Gidecek başka yer olmadığı için mecburen gittiğimiz cafe’ye gürültüyle girdik. Köşe bir masada, etrafına heyecanla bir şeyler anlatan kıvırcık saçlıya doğru , onu susturacak şekilde seslendi Fevzi; “Naber Mitcoin!”

Yoğun ilaç kokusuyla gözlerini açıyor ama aniden suratına bir avuç kum atılmış gibi göz kapakları kilitleniyor. Işık parlak, yoğun ve akışkan. Başının hareketiyle birlikte, ensesinde ağrısına dayanılmaz bir yumru hissediyor, dokunmak için sağ eliyle davranıyor. Elini kaldırmasıyla gelen keskin acı...

Yürek evi dört göz odadır. Dördüncü oda hep kilitlidir. Onu kırkıncı odada bekleyen sabır anahtarı açabilir ancak. Aşk kadar yakın, aşktan azade. Aşka mahkûm. Âşık. Meccani…

(şiirde buluşalım /öyküyü geçince ilk sola…

Deniz vurulur, Ege’min orta yerinde, siyasi, kurban gider umut, cinayete,

Kimsenin bilmediği o denizde/ Üstelik deniz bile olmayanından işte/ Belki bulut, belki sis/ Belki hülya, belki düş

Terkettim sevdaları birer birer... Kayan yıldız gibiydiler! Asırlar aldı gitmeleri ama; Sönüp gittiler...

 post modern yamyamlar/  kendilerini tanrı sanarak/  hesaplaşmayı yarına bırakmadılar

yedi kere üflendi sur/ indi yedi melek yeryüzüne/ vuruldu yedinci mühür.

Adsız ve atsızdılar. Ünsüzdüler. Tabi ki ünsüzdüler, adsızdılar çünkü ve ünlerini taşıyacak atları da yoktu. Adları yoktu, adlarını taşıyacak atları da. Elbette. Adı yoktu, adını taşıyacak atı da. Ünsüzlüğün tadını çıkarıyordu adsız şair.

Oturmuşuz meyhaneye, sokağın kıyısına. Yağmurlar yağıyor yitik ömrümüze ve gözyaşımıza. Gecenin çisiltisi siniyor yağmurlu duldalıklara. Yağmurlar yağıyor, gecenin yağmuru, som düşlerimize.

Hayat rutinden ibaret olsaydı çekilmezdi hiç. Rutine sırlanmış aykırı adacıklar olmasaydı… -Zamanın kıvrımlarına gizlenmiş boşluklar- Oysa: Bir oda, bir mutfak, bir banyo tuvalet; bakla sofa, nohut oda yeter bana. Mutsuzluğumla başım belada. Kimse anlamıyor beni. Atım topal. Yok hükmünde.

Şu dostluk sofrasında üzüme döner insan, üzüm rakıya… Yol uzadıkça yoldan çıkar, söz kısaldıkça yola girer… Azı karar. Az konuşur bozkır insanı. Sözü tutumlu kullanır. Yapılacak işleri vardır. Vakti değerlidir. Hora geçer.

Mahcubiyeti seviyordu. Utangaç. Kızarışını yüzün… Ten güzel olsa ne olur, tin olmadıkça.

Bir devri saadettir ki şol sefahat deryalar gibi. Bir devri sefalettir ki şol sadakat köpekler gibi. Yaşamın tutsak alınmasından daha kötüdür yaşama tutsak olmak. Bütün zamanların yekpare öpüşmekten ibaret olduğu mevsim geride kalmıştı

-VII- Kurt’la Koç’u kardeşleyen gizem asude beyaz suda sırlanmıştır. Asude beyaz suyla yuyun onu, düşük volümle bir meyhanede…

-Damarlarının mürekkebinden; Yeniden ve yeniden doğar şair.-

Dudaklarına gömülür kalır hasretim. Ömür boyu ah! Ömürler boyu. Zamana boyun eğmiş yitik vadiler, ah bir de senin vadilerin sevgilim, gövdenin vadileri, taptaze balkıyan. Pespembecik.

Bir şiir bazen birkaç saatte yazılır, bazen birkaç yıl sürer, bazense ömür yetmez. Aşka ömürler yetmez. Tekrar be tekrar gelmek isterim şu fani dünyaya, mecalim yetmez.

Meyhanede inzivaya çekilmişti, gezgin ve münzevi. Münzeviyken gezgin, gezginken münzevi… Başka bir ülkenin tek tebaalı yurttaşı, şiir tanrısının torunu. ‘O’. Ora’dan. Ora’lı.

Şiir başı yapar meyhanede şair. Şiirdaşlarıyla buluşur dizeleri. Yok; yok yere umutlanmayın; bir başına. Meyhaneden bir masada…

Güneş batmıştı. Yavaş yavaş evine yürüyordu. Bozkırın karanlık soğuğu kendini hissettiriyor, ayağının altında ezilen karların sesi kulaklarında yankılanıyordu. Dükkânı kapatmasına yakın gelen mal sahibiyle yaptığı tatsız konuşma canını sıkmıştı. Yandaki dükkanla beraber onun dükkanını da satışa çıkardığını söylemeye gelmişti adam. Kendi istekli değilmiş ama oğullarının ihtiyacı varmış. Evlat sıkıntıda olunca kabullenmiş o da. Utana sıkıla veriyordu haberi. 30 yıllık mal sahibi. Hiçbir sorun yaşamamışlardı. En sıkışık zamanında bile yardımcı olmuştu Orhan Amca’ya.

KIVILCIM METİN ……. Ev arkadaşınız cumartesi akşamı dışarıdaydı. Kapınız çalındı. Gelen arkadaşınızın babasıydı. Biraz sallanıyordu. Önceden tanıdığınız için onu düşünmeden içeri davet ettiniz. Gösterdiğiniz yere oturur oturmaz sizi hiç beklemediğiniz bir konuda ikna etmeye başladı. ……..

Kadıköy İskelesindeydiler. Berrin Umut’un elini tutmuş, sisler arasından yavaş yavaş beliren vapur siluetine bakıyordu. Hava, kış mevsimine göre çok da soğuk sayılmazdı ama geceden çöken sis şehrin üzerine abanmış, bütün gün kalkmamıştı. Oysa Berrin, sabah sislerine alışıktı, hani öğlene doğru güneşin pırıl pırıl yüzünü göstereceğini müjdeleyen sabah sislerine.

Genç kız bir süredir ailesiyle konuşmayı reddediyordu. Bir akşam kapandığı odasından çıkıp yemek için sofraya oturmuş herkese tek tek göz attıktan sonra sanki hiç biri orada yokmuş, tek başınaymış gibi konuşmaya başladı.