Başlık : AİLE FOTOĞRAFI
Yazar : Emine Çürük
Gidiyor musun?
Evet.
Nereye?
Nereye olursa. Yüreğimin götürdüğü yere.
Bu doğru değil.
Anlamadım.
Evlenmemize onca engel varken yüreğimin sesini dinleyip seni seçtim, demiştin.
Demek ki yanılmışım.
Şimdi de yanılıyorsun. Yalnız bir kadının hayatı kolay mı sanıyorsun?
Şimdi de kolay değil.
Evliliğimizin ilk zamanlarında öyle demiyordun ama.
Haklısın. Biriyle hayatı paylaşmak, evinin olması, bunlar çok güzel duygulardı.
Şimdi ne değişti?
Bilmiyorum. Bir yanım hep eksik sanki. Tamamlanamıyorum bir türlü. Duygularım karmakarışık. Tuhaf bir gel git yaşıyorum. Zaten hayatı paylaştığımız da söylenemez.
Bu kadar mı, beni ve evimizi terk etmenin nedeni?
Farkında değil misin, eksik bir şeyler var!
Gereken neyse yaparız.
Bu o kadar kolay değil.
Kapının kapanmasıyla uyandım. Son günlerde hep buna benzer rüyalar görüyordum. Oysa ne güzel başlamıştık. Tanıştığımızda gözlerimi ondan alamamıştım. Uzun siyah saçları, gülüşü, en çok da yosun gözleriyle etkilemişti beni. Ben de fena sayılmazdım. Yakışıklı, kültürlü, kısacası kızların dikkatini çekebilen biriydim.
İlk yıllar güzeldi, mutluyduk. Birbirimize inanıyor, güveniyorduk. Ama artık eskisi gibi değildik. Büyük sıkıntılar yaşayıp hırpalanmıştık. Bunlar bir kenara; ayrılmak, terk edilmek duygusu acıtıyordu içimi bunda yıldan sonra.
Kendimi çaresiz hissetmeye başladım günden güne. Ne onunla oluyordu ne de onsuz. Seviyordum onu, o da beni seviyordu ama birbirimize yaklaşamıyorduk bir türlü. Ayrılmak da istemiyordum ondan. Ancak, evde iki yabancı gibiydik. Hiçbir şey konuşuyor, anlatmıyorduk birbirimize. Göz göze dahi gelmiyorduk. İkimiz de parçalanıyorduk içimizden git gide. Belki de kendimizle hesaplaşıyorduk birbirimizden uzaklaşarak. Yaptıklarımızın, söylediklerimizin cezasını çekiyorduk. Kim bilir belki de yabancılaşıyorduk birbirimize.